Zniszczyli.
Zniszczyli we mnie wszystko co było cenne.
Został tylko wypłowiały błękitny motyl. Uschnięty. Zero życia. Zero uczuć.
Nic symbolizującego mnie samą po za motylem, błękitno-czarnymi płatkami róży, które już dawno zostały splamione ich bojaźnią przede mna samą. Chcąc, abym żyła, sami mnie stracili i zamordowali.
Potrzebuję czystej wody, aby móc się odrodzić.

To tylko słowa...

Cały wir zdarzeń i całego bólu jest we mnie i ciągle szukam, szukam,szukam szukam.
Czekam na przebłysk.

William Butler Yeats

" Gdybym miał niebios wyszywaną szatę
Z nici złotego i srebrnego światła
Ciemną i bladą i błękitną szatę
Ze światła, mroku półmroku i półświatła
Rozpostarłbym je pod Twoje stopy
Lecz jestem nędzarzem
Posiadam tylko marzenia
Rozsypałem je u Twych stóp
Stąpaj lekko, bo stąpasz po moich marzeniach. "

Nic

Okazuje się,że nie mam nikogo.
To normalne - zawsze tak było.
Jednakże za każdym razem wydaje się to bardziej dojrzałe i bolesne.
Za każdym razem, kiedy sobie o tym przypominam.

Ciągle czekam....

Jeszcze tylko ponad rok.